دل ز هر اندیشه با رجی مقابل می شود

درخور تمثال این آینه بسمل می شود

آفت اشک است موقوف مژه برهم زدن

ربشهٔ ما گر بجنبد برق حاصل می شود

لب فروبندیم تا رفع دوبی انشا کنیم

در میان ما و تو ما و تو حایل می شود

گاه رحلت نیست تحریک نفس بی وحشتی

جهد رهرو بیشتر در قرب منزل می شود

خامشی را دام راحت کن که اینجا بحر هم

هر قدر دزدد نفس در خویش ساحل می شود

گرد بیقدری عروج دستگاه حاجت است

اعتبار رفته آب روی سایل می شود

آنقدر آبم ز ننگ منت ابنای دهر

کز ندامت خاک گر ریزم به سر گل می شود

دمگاه عشق خالی نیست از نخجیر حسن

حلقهٔ آغوش مجنون عرض محمل می شود

مرگ صاحب دل جهانی را دلیل کلفت است

شمع چون خاموش گردد داغ محفل می شود

عالمی را کلفت اندود تحیر کرد ام

با هزار آیینه یک آهم مقابل می شود

مژده ای بیدل که امشب از تغافلهای ناز

آرزوها باز خون می گردد و دل می شود